Wat vooraf ging…

Afgelopen winter droomde ik, dat ik een huis (mijn huis, in de droom) binnen wilde via de achtertuin. Dit lukte niet, omdat deze helemaal overgroeid was door een enorme boom, waar heel veel rupsen in zaten. Deze rupsen waren giftig en vielen af en toe naar beneden. Bij het hek stond een vos te grommen. Deze was duidelijk verwaarloosd (vieze vacht) en een beetje vals.
Dus probeerde ik het via de voordeur. Dat lukte wel, en binnen gekomen zag ik de oorzaak van de ellende: Midden in de woonkamer tegen de muur groeide een enorme jungle-achtige boom. De boom reikte door alle verdiepingen heen en kwam ook boven in de kamers.
Het was me duidelijk: Deze boom moest weg. Het zou een enorme klus zijn, maar de boom was giftig en moest eruit. Dan zou mijn huis weer gezond worden en de vos zich kunnen herstellen.

(Duiding: Voor mij stond de boom voor oude gewoontes, een oud beeld dat ik van mezelf had, dat niet langer voedend was maar me tegenwerkte. De vos stond voor intuïtie / innerlijke wijsheid. Die moest hersteld worden.)

Enkele maanden later…

Vandaag wandelde ik van Geldrop naar Heeze. Ik ben een boek aan het lezen over tekens vinden in de natuur. Ik was alleen en dacht, ach, ik probeer het. Dus ik vroeg in gedachten: natuur, wat wil je mij laten zien vandaag? Wat is vandaag je gift aan mij?
Even verder was een brandnetel (of andere plant) omgebogen, en ik zag dat deze vol zat met zwarte rupsen. Daar dacht ik nog niks van.
Nog een stukje verder, zag ik een jonge berk die zich geworteld had bovenop een grote oude stronk. Dit deed me spontaan aan de droom denken - en toen legde ik ook de link met de rupsen.

Daarna een tijdje niks. Maar na een uur of anderhalf, liep ik over een stukje heide en zag deze boom (zie bijgevoegde foto onderaan)
Ook een berk (!), die mij uitnodigde om bij haar te komen zitten. Comfortabel tussen de stammen kon ik heerlijk ontspannen en van het uitzicht genieten. Als ik omhoog keek, zag ik de vier grootste stammen en voelde me gedragen door familie. Toeval of niet, maakt niet uit. Ik zat daar heerlijk.

Hierna dacht ik: Als ik nu ook nog een vos tegen kom, dan is het plaatje wel compleet. Maar tegelijk leek me dat ook erg onwaarschijnlijk. Een andere keer misschien.Tegen het einde van de wandeling stond ik bij een informatiebord wat steentjes uit mijn schoenen te schudden, toen mijn oog op een paaltje viel met een vos. 
Hier moest ik erg om lachen. Met een vrolijke energie liep ik door naar het einde, en genoot nog even van een theetje op een zonnig terras.

-Angela van der Heide, deelneemster wintertraining zweden 2024.